Peter Van Gorp

Een man alleen op weg. Niet dralend, maar met stevige tred. Alleen, maar niet eenzaam. Hij leest een groot boek, misschien wel een levensgids. De weg voor hem ligt open, net als zijn toekomst. Hoewel de route recht is en er geen indringers zijn pad lijken te zullen kruisen, heeft hij de eigen keuze om straks een andere weg in te slaan. Dat lijkt hij niet van plan. Maar alleen al het feit dat hij de keuze heeft, maakt zijn weg boeiend. Of misschien is de man zo hard in gedachten verzonken, dat hij ‘wandert’, schijnbaar doelloos doolt in een eigen veilig domein, maar in feite op zoek is naar de waarheid. Waar de man vandaan komt en waarheen hij gaat, blijft een mysterie. We weten enkel dat hij nog alle vrijheid voor zich heeft en dat hij vooruit gaat, in stijgende lijn. Uit het witte niets, naar het even lichte niets aan de overkant.In één oogopslag ziet de toeschouwer de levensloop van een man die enkel zijn weg met een gerust hart kan verderzetten, omdat de omstandigheden optimaal zijn. Dat is zijn groot geluk.De eenvoud en strakheid van de compositie maken het verhaal net zo sterk. De rode man trekt de aandacht, en vanuit zijn figuur zoomt de kijker uit naar de totale, zuivere en ietwat ongerepte natuur.
De licht transparante figuur gaat helemaal op in zijn omgeving en geeft de kijker een helder inzicht.
De techniek lijkt even eenvoudig als de compositie – een afdruk met oneffen behang – en heeft een verbluffend effect: zo lijken de ontelbare zwarte kraaienpootjes of krabbels op een soort geheimtaal op papier, waarin de waarheid voor de wandelaar vervat zou kunnen zitten. De weg is niet vast omlijnd en het landschap ziet er bij momenten zacht golvend uit en dan weer effen. Zo refereert het technisch gebruik van het behangpapier aan het geluk van de interne huiselijkheid en leeft de gelukkige man in uiterste harmonie met de natuurlijke omgeving in en rond hem. En op die manier is ‘Lucky Man’ meer dan een grafisch werk; het vormt een ware inscape.